W piątej Kopalni – sztuce futbolu zajęliśmy się porażką. Całkowicie wbrew tym wyświechtanym powiedzeniom, które rozpleniły się w języku komentatorów: że drugi jest pierwszym przegranym, że wielki sport pamięta tylko o zwycięstwach. Pokonani niejednokrotnie mają ciekawsze i bardziej znaczące historie do opowiedzenia.
„Kopalnia – Sztuka Futbolu” to manifest miłości: do piłki nożnej, ale i do dziennikarstwa, o jakie coraz trudniej. W dobie krzykliwych informacji ze skandalem w tytule pogłębione teksty, rozważające problem z wielu stron, autorzy nieidący na skróty – wydawałoby się, że to nie może się udać. Tymczasem już po raz piąty zebraliśmy czołowych polskich dziennikarzy, zaprosiliśmy zagranicznych gości i daliśmy im niemal nieograniczone miejsce, żeby napisali o futbolu. Całość zilustrowali wybitni artyści i artystki. Tym razem zajęliśmy się porażką. Każdy kibic od młodości karmiony jest wyświechtanymi sloganami, że w sporcie liczy się tylko zwycięzca. To nieprawda – przegrani również piszą historię futbolu, czasem nawet lepiej niż triumfatorzy. Weltmeisterschaft 1974 w pierwszej kolejności kojarzy się z pokonanymi w finale Holendrami i Johanem Cruyffem. Ich wersję historii przedstawia Auke Kok. Z przegranych meczów tworzą się legendy – tak było w przypadku Ernesta Wilimowskiego, którego cztery gole z Brazylią (5:6) są jednym z najważniejszych mitów polskiego futbolu. Leszek Jarosz odkrywa tajemnice tamtego spotkania, łącznie z tą najważniejszą – czy aby na pewno Wilimowski strzelił cztery bramki. Rafał Stec zastanawia się, czy Polak po prostu nie potrafi, gdy chodzi o piłkę nożną. Michał Okoński rozlicza się z porażką Mauricio Pochettino w roli szkoleniowca Tottenhamu, a Wojciech Jagielski naświetla bardzo trudne relacje Mohameda Salaha z władzami Egiptu. Przegrane epizody mieli wybitni: Zbigniew Boniek poległ w roli trenera, o czym pisze Marek Wawrzynowski; kariera Roberto Baggio na zawsze będzie naznaczona karnym przestrzelonym w finale mistrzostw świata, o czym opowiada Tomasz Lipiński; uznany za trenera wszech czasów Rinus Michels tuż po zdobyciu mistrzostwa Europy nie dał sobie rady w Leverkusen, co przybliża Tomasz Urban; spadek Manchesteru United do II ligi opisuje Piotr Jagielski. Piotr Żelazny pokazuje natomiast, że największą porażką srebrnej drużyny Janusza Wójcika nie było finałowe 2:3 z Hiszpanią, ale to, że na igrzyska pojechało trzech piłkarzy, którzy powinni zostać zdyskwalifikowani za doping. Te i więcej tekstów w piątej „Kopalni – Sztuce Futbolu”.
Na razie nie dodano żadnej recenzji.
„Przyszła, naszła, zeszła – weszła”. Taki obraz piłkarza wciąż jeszcze funkcjonuje i ma się dobrze. W wielu środowiskach interesowanie się futbolem jest niemal synonimem obciachu. Zajęciem niegodnym intelektualisty. A przecież futbol to wylęgarnia pięknych umysłów, co chcemy Wam pokazać w drugim numerze Kopalni – sztuki futbolu.
„Nie powinno się mieszać polityki do sportu” albo „futbol jest apolityczny” – to dwa najczęściej powtarzane kłamstwa w świecie piłki nożnej. Futbol jest polityką i było tak, w zasadzie od kiedy pierwszy raz zaczęto kopać piłkę. Wielkie pieniądze i wielka władza są nieodłączną częścią sportu, a my to Wam pokazujemy, zaglądając za kulisy.
W pierwszym numerze zajęliśmy się mistrzostwami świata, czyli turniejem piłkarskim, który wykracza daleko poza zwykłe sportowe wydarzenie. To najbardziej fascynujące, romantyczne i mitotwórcze zjawisko w sporcie. Jeden z ostatnich magicznych elementów, który ostał się w nowoczesnej, skomercjalizowanej do granic możliwości rzeczywistości piłkarskiej.
